De one-shot is een van die magische trucs die de filmervaring transformeert. Stel je een complete scène voor, zonder knippen, die je onderdompelt in de actie alsof je daar zelf bent, elk detail observerend. Deze techniek is met kracht herleefd, vooral in producties zoals Adolescentie, de Netflix-serie die de aandacht van velen heeft getrokken dankzij de afleveringen die in één enkele opname van bijna een uur zijn gefilmd.
Maar niet alleen Netflix wedt op deze techniek. Series van Apple TV+ zoals Ruptuur en De Studio, evenals de recente film Presence van Steven Soderbergh, hebben ook deze visuele stijl gebruikt die overal lijkt te zijn. Het gebruik van one-shots is geen nieuw fenomeen; in feite gaat het terug tot de beginjaren van de cinema, toen de gebroeders Lumière al experimenteerden met lange opnames.
Een reis door de geschiedenis van de one-shot
De geschiedenis van deze techniek is fascinerend. Een van de eerste erkende voorbeelden is te vinden in Aurora, van F.W. Murnau, uitgebracht in 1927. In 1948 probeerde de suspensemeester Alfred Hitchcock Demonisch Feest volledig in one-shot te filmen. Hoewel de filmrollen slechts ongeveer 11 minuten opname toestonden, vond Hitchcock onzichtbare knippen uit die hem in staat stelden de illusie van een enkele continue opname te creëren.
Sindsdien, hoewel one-shots door filmmakers zijn gewaardeerd, is het gebruik ervan relatief zeldzaam geweest. Tegenwoordig lijkt deze techniek echter overal te zijn. Wat is de oorzaak van dit fenomeen?
De technische en creatieve evolutie
De Franse criticus André Bazin betoogde dat de one-shot essentieel was voor het bereiken van cinematografisch realisme. Regisseurs zoals Alfonso Cuarón hebben deze techniek gebruikt om meer meeslepende ervaringen te creëren, zoals in zijn film Gravity.
Tegenwoordig is het dankzij digitale camera’s toegankelijker om een one-shot te produceren. Deze camera’s zijn lichter en maken langere opnames mogelijk. Het is echter geen eenvoudig proces. Elke scène moet zorgvuldig worden gepland en geoefend, vergelijkbaar met een toneelstuk. In het geval van Adolescentie werd elke aflevering minstens tien keer gefilmd om de gewenste opname te bereiken.
De scenarioschrijver van de serie, Jack Thorne, koos deze techniek om de kijker een unieke ervaring te bieden, waardoor hij alleen een versie van het verhaal kan zien, wat intense discussies op sociale media heeft opgeleverd. Seth Rogen, regisseur van De Studio, koos voor de one-shot om de energie en chaos van een Hollywoodstudio over te brengen, waardoor de kijker in de actie wordt ondergedompeld.
Hoewel de techniek gebruikelijker is geworden, blijft het een artistieke keuze. De proliferatie van producties die momenteel one-shots gebruiken, is een zelfvoedende toevalligheid. Elke keer dat het goed wordt gedaan, worden meer filmmakers geïnspireerd om deze weg te volgen.