Geen Andere Aarde, of «Ninguna Otra Tierra» in het Spaans, is een documentaire die de aandacht van de wereld heeft getrokken en de favoriet is voor de Oscar voor Beste Documentaire tijdens de 97e editie van de prijzen. Ondanks het gebrek aan steun van grote distributeurs in de Verenigde Staten, heeft deze film zich weten te positioneren in het middelpunt van het debat door zijn moedige weergave van de Palestijnse realiteit.
De documentaire, geregisseerd door een collectief van activisten uit Palestina en Israël, behandelt de geweld van het Israëlische leger in de gemeenschap van Masafer Yatta, een gebied in de bezette Westelijke Jordaanoever. Hier hebben de strijdkrachten huizen gesloopt en gezinnen verdreven die al generaties lang in de regio wonen, met de bewering dat dit nodig is voor militaire training. Deze situatie vertegenwoordigt de grootste gedwongen verhuizing in de bezette Westelijke Jordaanoever sinds 1967, een ernstig controversieel en delicaat onderwerp dat echter verteld moet worden.
Achter de camera’s
De regisseurs Basel Adra en Hamdan Ballal, samen met de Israëli’s Yuval Abraham en Rachel Szor, hebben niet alleen een documentaire gemaakt, maar ook een vriendschap gesmeed temidden van tegenspoed. Adra, een 28-jarige Palestijn, is al sinds zijn tienerjaren de vernietiging van zijn gemeenschap aan het documenteren, terwijl Abraham, een Israëlische journalist, regelmatig de bezette Westelijke Jordaanoever bezoekt om verslag te doen van de situatie in Masafer Yatta. Samen laten ze zien hoe, ondanks hun verschillen, samenwerking kan bloeien in de meest vijandige omgevingen.
De productie van de film was een echte uitdaging: deze werd gefilmd tussen 2019 en 2023, en de filmmakers stonden voor meerdere gevaren. Meerdere keren heeft het Israëlische leger apparatuur in beslag genomen en het leven van de documentaristen in gevaar gebracht. De urgentie van de boodschap is toegenomen na het conflict dat in oktober 2023 uitbrak, wat heeft geleid tot een verwoestend aantal slachtoffers. De filmmakers beschouwen hun werk als relevanter dan ooit, gezien de context van onderdrukking en geweld waarmee de Palestijnen in de bezette gebieden worden geconfronteerd.
Om te voldoen aan de eisen van de Oscars, moest de documentaire in minstens zes Amerikaanse steden gedurende minimaal zeven dagen worden vertoond, wat de makers ertoe bracht alternatieve wegen te zoeken om de vertoning te waarborgen. Ondanks de obstakels slaagden ze erin om het in bijna honderd bioscopen te vertonen, waarbij veel van de zalen vol zaten.
Ondanks hun succes staan de filmmakers nog steeds voor onzekerheden. Hamdan Ballal, een van de regisseurs, heeft een sloopbevel voor zijn huis, en het verkrijgen van visa voor de Verenigde Staten is een gecompliceerd proces voor Palestijnen uit de Westelijke Jordaanoever. Met een distributie in 24 landen en succesvolle vertoningen is de documentaire beschikbaar in Spanje op Movistar en Filmin.