Msza Główna to nocna celebracja, która intensywnie przeżywana jest w krajach iberyjskich i ich dawnych koloniach. Czy wiesz, że jej początek sięga regionu Galicji, w północno-zachodniej Hiszpanii? Ta tradycja, która przetrwała przez wieki, ma korzenie splatające się z historią chrześcijaństwa i epoką rzymską.
W IV wieku n.e., kiedy Imperium Rzymskie przyjęło chrześcijaństwo jako religię oficjalną, w miejscowościach takich jak Betlejem i Jerozolima odbywały się uroczystości. Te święta, znane jako Epifania, miały miejsce 6 stycznia, oznaczając początek roku liturgicznego. W tych obchodach czuwanie trwało do świtu, kończąc się śpiewem koguta, który ogłaszał nowy dzień i przybycie Jezusa.
Wpływ Egérii
Kluczową postacią w rozpowszechnieniu tej tradycji była Egéria, bogata i pełna przygód galicyjska kobieta. Podczas swoich pielgrzymek do Ziemi Świętej była świadkiem obchodów Epifanii i po powrocie do swojej rodzinnej ziemi zaczęła szerzyć ten zwyczaj. W ten sposób Msza Główna zakorzeniła się na Półwyspie Iberyjskim i rozprzestrzeniła się na hiszpańskie i portugalskie kolonie.
Ta msza nie tylko upamiętnia narodziny Chrystusa, ale także symbolizuje jedność społeczności w noc pełną celebracji i nadziei. Dziś Msza Główna nadal pozostaje centralnym wydarzeniem w świątecznych obchodach, gdzie rodziny i przyjaciele gromadzą się, aby świętować, pamiętać i dzielić się.