W fascynującym świecie morskim, gdzie serenady są czymś więcej niż tylko prostymi melodiami, kraby skrzypce (Afruca tangeri) udowodniły, że są mistrzami w sztuce komunikacji. Choć mogłoby się wydawać, że ich nazwa pochodzi od talentu muzycznego, w rzeczywistości odnosi się do ich osobliwego sposobu machania szczypcami, aby przyciągnąć potencjalnych partnerów. Ostatnio zespół naukowców po raz pierwszy zarejestrował dźwięki wibracyjne emitowane przez te skorupiaki podczas zalotów, ujawniając nowy rozdział w biologii komunikacji zwierząt.
Te skorupiaki nie ograniczają się tylko do poruszania szczypcami; ich rytuał łączenia się w pary to symfonia ruchów i dźwięków. Wykorzystując geofony, urządzenia, które z dużą precyzją rejestrują wibracje, badacze z Laboratorium Wibracji Zwierzęcych Uniwersytetu Oksfordzkiego mogli przeanalizować, jak te zwierzęta komunikują się w chaotycznych strefach pływowych, gdzie dźwięki fal i innych zwierząt tworzą złożone środowisko akustyczne.
Wibracyjny taniec zalotów
Kraby skrzypce przeprowadzają zaloty w czterech etapach. Najpierw machają swoimi szczypcami, następnie wykonują sekwencyjne ruchy i opadnięcia ciała, aby generować sygnały wibracyjne. W miarę jak samica się zbliża, intensyfikują swoje ruchy, kończąc spektakularnym pokazem podziemnych bębnów. Ta seria sygnałów wibracyjnych to nie tylko wizualne widowisko, ale także audytywne, ponieważ zarejestrowana energia sejsmiczna rośnie z każdym krokiem zalotów.
Najciekawsze jest to, że badacze odkryli, że rytm, czas trwania i głośność tych wibracji pozwalają odróżnić różne zachowania związane z łączeniem się w pary. Po przeanalizowaniu ponad 8000 nagrań, wytrenowano program sztucznej inteligencji, aby zidentyfikować te zachowania z dokładnością 70%. Ten postęp może otworzyć nowe możliwości dla zdalnego monitorowania gatunków w ich naturalnych siedliskach.
Wyniki ujawniły, że większe samce produkują intensywniejsze sygnały sejsmiczne, co pozwala samicom ocenić ich rozmiar i jakość z daleka. Autor badania, Tom Mulder, wspomina, że samce nie mogą oszukiwać co do swojego rozmiaru fizycznego, co gwarantuje, że samice mogą ufać intensywności sygnałów sejsmicznych przy wyborze odpowiedniego partnera.
Co więcej, Beth Mortimer, współautorka badania, zauważa, że większe szczypce mają przewagę w pokonywaniu hałasu otoczenia i przyciąganiu dalszych samic. W siedlisku, w którym komunikacja wokalna może być mało skuteczna, ta forma komunikacji sejsmicznej jest bezcennym zasobem dla krabów skrzypiec.
Jednak Mortimer również ostrzega, że korzyści z tej techniki zalotów są widoczne tylko w sygnałach perkusyjnych, takich jak bębnienie, co implikuje, że nawet kraby z mniejszymi szczypcami mają swoje miejsce w grze miłosnej.