Serial White Lotus ponownie znajduje się w centrum uwagi dzięki swojej trzeciej edycji, osadzonej na idyllicznej wyspie Koh Samui w Tajlandii. Stworzony przez reżysera Mike’a White’a, ta tragikomedia śledzi życie zamożnych turystów oraz ich interakcje z lokalnym personelem, ujawniając ostrą krytykę wobec kulturowych stereotypów i orientalizmu.
Od swojego debiutu, serial został doceniony za mieszankę humoru i dramatu, ale także za sposób, w jaki przedstawia miejsca, które odwiedza. W tej nowej odsłonie postacie przywożą ze sobą nie tylko swoje bogactwo, ale także swoją kulturową ignorancję, co prowadzi do sytuacji, które są zarówno niewygodne, jak i szokujące. Serial łączy tajemnicze morderstwo z krytyką zachowań turystów, którzy często wydają się bardziej zainteresowani swoimi przyjemnościami niż kulturą, która ich otacza.
Zniekształcony portret
W miarę rozwoju fabuły spotykamy rodzinę Ratliff, która reprezentuje typowy stereotyp bogatych i niedoinformowanych turystów. Timothy i Victoria, rodzice, wraz z trzema dziećmi, wyruszają w podróż, która ujawnia ich słabości i daremności. Podczas gdy Timothy martwi się o interesy, Victoria zmaga się z lękiem, a ich dzieci wydają się zagubione w świecie nadmiaru i powierzchowności.
Serial wprowadza również inne postacie, takie jak grupa kobiet, które porzucają swoje zahamowania, oraz para, która zmaga się z kryzysem w swoim związku. Jednak to tajskie postacie zostają zepchnięte na drugi plan, zawsze uśmiechnięte i podporządkowane, co wzmacnia przekonanie, że ich kultura jest jedynie tłem dla wybryków turystów.
Orientalizm na ekranie
Reprezentacja Tajlandii w White Lotus jest naznaczona orientalizmem, perspektywą, która postrzega kultury niezachodnie jako egzotyczne i tajemnicze. Powtarzające się frazy postaci o kraju, takie jak „Tajowie szukający czegoś” czy „co się dzieje w Tajlandii, zostaje w Tajlandii”, podkreślają tę zniekształconą wizję.
Serial wykorzystuje elementy wizualne, które akcentują tę ideę, przedstawiając praktyki duchowe i rytuały w niemal mistycznym kontekście. Muzyka i efekty wizualne przyczyniają się do stworzenia atmosfery, która wzmacnia przekonanie, że Tajlandia jest miejscem, gdzie normalność nie istnieje, służąc jako park rozrywki dla zachodniego turysty.
W ten sposób White Lotus staje się lustrem, które odzwierciedla nie tylko słabości swoich postaci, ale także dynamikę kulturową między turystami a lokalnymi mieszkańcami. Pomimo pozornej krytyki powierzchowności turystyki, serial kończy się na potwierdzeniu stereotypów, które powinny być kwestionowane, zacierając granicę między satyrą a eksploatacją kultury tajskiej.