Chroma key, ta magiczna technika, która pozwala na tworzenie imponujących efektów wizualnych, ma korzenie sięgające początków kina. W świecie, w którym technologia cyfrowa dominuje, fascynujące jest spojrzenie wstecz i odkrywanie, jak te sztuczki były realizowane w erze kamer i filmów analogowych.
Jedną z pierwszych form osiągnięcia tego efektu była podwójna ekspozycja, technika, którą Georges Méliès stosował już pod koniec XIX wieku. Metodologia ta polegała na łączeniu dwóch scen nagranych w różnych momentach na jednej kliszy filmowej. Ale jak to naprawdę działało?
Proces podwójnej ekspozycji
W czarno-białym kinie analogowym obraz rejestrowany jest dzięki ekspozycji na światło. Foton wypala materiał światłoczuły filmu, tworząc w ten sposób obraz. Jeśli nie ma światła, jak gdy zakrywamy obiektyw, film nic nie rejestruje. Oznacza to, że możemy użyć tej samej kliszy do nagrania innej sceny. Na przykład, jeśli zakryjemy tylko lewą połowę obiektywu, tylko prawa strona sceny zostanie zarejestrowana. Następnie, zakrywając prawą stronę obiektywu, możemy nagrać inną scenę na tej samej kliszy. Po wywołaniu filmu będziemy mieli obraz po lewej stronie i inny po prawej.
Ta zabawa z kontrastem i światłem była zalążkiem tego, co dziś znamy jako chroma key lub zielony ekran. Na przestrzeni lat techniki te stały się coraz bardziej wyrafinowane, wykorzystywane w produkcjach od Człowieka Niewidzialnego w 1933 roku do Gwiezdnych Wojen: Nowej Nadziei w 1977 roku. Ewolucja była niesamowita, ale istota techniki pozostaje taka sama.
Jedna z pierwszych patentów na tę technikę została zarejestrowana przez filmowca Franka D. Williamsa w 1918 roku, co dowodzi, że kreatywność w kinie nie zna granic. Magia kina obecna była od jego początków, a chroma key to tylko jedno z wielu narzędzi, które wzbogaciły nasze wizualne doświadczenie.