Geweld laat niet alleen littekens na op het lichaam en de geest, maar kan ook ons DNA beïnvloeden. Een fascinerende studie gepubliceerd in het tijdschrift Scientific Reports heeft onthuld dat vrouwen die de bloedbad van Hama in Syrië in 1982 overleefden, genetische modificaties hebben doorgegeven aan hun nakomelingen. Dit fenomeen, dat voorheen alleen bij dieren was gedocumenteerd, toont aan hoe stress en trauma sporen kunnen achterlaten in het menselijk genoom.
Tijdens het bloedbad, dat resulteerde in de dood van tussen de 10.000 en 25.000 mensen, was geweld een constante factor in het leven van veel Syriërs. Nu hebben onderzoekers 14 gebieden in het genoom van de kleinkinderen van de overlevenden gevonden die zijn veranderd als reactie op de traumatische ervaringen van hun grootmoeders. Wat betekent dit voor ons begrip van hoe trauma de toekomstige generaties beïnvloedt?
Epigenetische markers: sporen van trauma in het DNA
De hoofdauteur van de studie, Connie Mulligan, heeft benadrukt dat «de kleinkinderen van vrouwen die zwanger waren tijdens de belegering, die nooit het geweld hebben meegemaakt, nog steeds hun sporen in het genoom dragen». Dit suggereert dat trauma gevolgen kan hebben die verder gaan dan de directe ervaring. Mulligan stelt dat het begrijpen van dit proces zou moeten leiden tot meer empathie voor degenen die geweld lijden en ervoor zorgen dat beleidsmakers meer aandacht besteden aan deze problemen.
De studie werd uitgevoerd in samenwerking met onderzoekers van verschillende universiteiten en was gericht op drie generaties Syrische immigranten in Jordanië. De DNA-monsters werden verzameld van zwangere vrouwen tijdens de belegering en hun nakomelingen, evenals van families die vóór 1980 waren geëmigreerd, waardoor jaren van geweld werden vermeden.
Gevolgen voor de gezondheid en andere vormen van geweld
De bevindingen zijn schokkend: er werden 21 epigenetische locaties geïdentificeerd bij degenen die geweld hebben meegemaakt.
Individuen die in de baarmoeder aan trauma werden blootgesteld, vertoonden tekenen van versnelde epigenetische veroudering, wat hen zou kunnen predisponeren voor ouderdomsgerelateerde ziekten. Deze studie werpt niet alleen licht op de ervaringen van vluchtelingen, maar roept ook vragen op over geweld in verschillende vormen, zoals huiselijk en seksueel geweld.
De wetenschap toont ons aan dat onze familiegeschiedenissen diep in ons wezen kunnen zijn gegrift, en het is de verantwoordelijkheid van ons allemaal om deze kwesties serieus en met empathie aan te pakken.