In de fascinerende onderwaterwereld, waar serenades meer zijn dan simpele melodieën, hebben de violoncelkrabben (Afruca tangeri) bewezen meesters te zijn in de kunst van communicatie. Hoewel je zou kunnen denken dat hun naam voortkomt uit een muzikaal talent, verwijst het in werkelijkheid naar hun bijzondere manier van het bewegen van hun scharen om mogelijke partners aan te trekken. Onlangs heeft een team van wetenschappers voor het eerst de vibrerende geluiden geregistreerd die deze schaaldieren tijdens het hofmaken produceren, wat een nieuw hoofdstuk onthult in de biologie van dierencommunicatie.
Deze schaaldieren beperken zich niet tot het bewegen van hun scharen; hun paringsritueel is een symfonie van bewegingen en geluiden. Met behulp van geofonen, apparaten die vibraties met grote precisie vastleggen, hebben onderzoekers van het Animal Vibration Laboratory van de Universiteit van Oxford kunnen analyseren hoe deze dieren communiceren in de chaotische intergetijdengebieden, waar de geluiden van de golven en andere dieren een complexe geluidsomgeving creëren.
De vibrerende dans van het hofmaken
De violoncelkrabben voeren een hofmaakritueel uit in vier fasen. Eerst bewegen ze hun scharen, daarna maken ze sequentiële bewegingen en lichaamsval om vibratiesignalen te genereren. Naarmate het vrouwtje dichterbij komt, intensiveren ze hun bewegingen, culminerend in een spectaculaire vertoning van ondergrondse trommels. Deze reeks vibratiesignalen is niet alleen een visueel spektakel, maar ook een auditief, aangezien de geregistreerde seismische energie toeneemt met elke stap van het hofmaken.
Het meest interessante is dat de onderzoekers hebben ontdekt dat het ritme, de duur en het volume van deze vibraties het mogelijk maken om verschillende paringsgedragingen te onderscheiden. Met meer dan 8000 analyses van opnames is een kunstmatige intelligentieprogramma getraind om deze gedragingen met een nauwkeurigheid van 70% te identificeren. Deze vooruitgang zou nieuwe wegen kunnen openen voor het op afstand monitoren van soorten in hun natuurlijke habitats.
De resultaten onthulden dat de grotere mannetjes intensere seismische signalen produceren, waardoor de vrouwtjes hun grootte en kwaliteit op afstand kunnen evalueren. De auteur van de studie, Tom Mulder, merkt op dat de mannetjes niet kunnen liegen over hun fysieke grootte, wat ervoor zorgt dat de vrouwtjes kunnen vertrouwen op de intensiteit van de seismische signalen om een geschikte partner te selecteren.
Bovendien wijst Beth Mortimer, mede-auteur van de studie, erop dat grotere scharen voordelen hebben om het omgevingsgeluid te overwinnen en vrouwtjes van grotere afstand aan te trekken. In een habitat waar vocale communicatie mogelijk niet effectief is, is deze vorm van seismische communicatie een onschatbare hulpbron voor de violoncelkrabben.
Echter, Mortimer waarschuwt ook dat de voordelen van deze hofmaaktechniek alleen duidelijk zijn in de percussiesignalen, zoals het trommelen, wat impliceert dat zelfs krabben met kleinere scharen een plek hebben in het spel van de liefde.